Όλα πονούσαν. Οι πατούσες μου, το στήθος μου, η καρδιά μου, τα πνευμόνια μου, το κρανίο μου, τα δάχτυλά μου, τα ζυγωματικά μου. Με πονούσε το να μιλάω, ν’ αναπνέω, να κλαίω, να τρώω, να διαβάζω, ν’ ακούω μουσική, να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με άλλους ανθρώπους και να είμαι ο εαυτός μου.

Κάτι δεν πάει καλά με τη Μάρθα και αυτό κρατάει καιρό. Μια μικρή βόμβα έσκασε μέσα της στην εφηβεία και από τότε δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Έπειτα από αμέτρητους γιατρούς, ατελείω­τες θεραπείες και κάθε λογής φάρμακα, ακόμη δεν ξέρει γιατί περνάει τις μέρες της μην μπορώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι και γιατί επιμένει να απομακρύνει από τη ζωή της τους αγαπημένους της.

Τώρα έχει κλείσει τα σαράντα, εργάζεται και ξεκινά για ακόμα μία φορά από την αρχή. Ίσως τελικά αυτή η προσπάθεια οδηγήσει τη Μάρθα να γράψει ένα καλύτερο τέλος στην ιστορία της…